مثل پیچک

به تن خسته من گرم بپیچ

به دو دستم که فقط یادت را می فشرد

به سرم که نوازش می خواهد

به دل تنهایم 

که فقط می گرید

مثل پیچک 

تو بپیچ

غصه ها باز شود 

به خرامم آور

که  هنوز تنهایم

تو بپیچ باز بپیچ 

که قلم کم خون و کاغذم بی مقدار

من از زنده به گور

خاطرات می آیم

کوچه های بن بست سکوت تلخ لحظه های سربی

جائی که دست نوازش نسیم 

    به سیلی تلخ  طوفان 

         عرصه را وا داده است

و ترنم بارش با ران 

به شلاق تلخ تگرگ 

تبدیل شده

و انسان  من 

به مترسک باغ مین 

باغی که با باز شدن هر گلش 

چندین مترسک 

تکه 

    تکه 

         تکه 

         می شوند

من از آخر زمان می آیم

تونیامدی

  ومن چنان در کوچه های تنهائی خویش پرسه زدم

            که حتی ثانیه های ساعت شنی 

                        اسم تورا از بر کردند

من مشتاقانه عطر تورا از باد و باران واین برف نوبرانه 

            که هم اکنون آسمانم را رو سپید خواهد کرد 

                   به امانت می گیرم 

تا تو با ر دیگر بیایی